لبه پرتگاه ...
دوشنبه, ۲۶ خرداد ۱۳۹۳، ۰۳:۴۳ ب.ظ
راست می گفت رهبر ... هیچ چیز برای یک کشور بدتر از به جان هم
افتادن گروههای مردم نیست ... خطری که نه نیرو های نظامی می توانند به آن
غلبه کنند و نه هیچ کس دیگر بجز خود مردم قدرت حل آن را دارد.
اوضاع مصر و لیبی و عراق و ... این کشور ها را که نگاه کنیم، متوجه
می شویم که سال ۸۸ آن عده ای که هنوز حاضر به عذرخواهی نیستند چه خطری را
برای جمهوری اسلامی ایجاد کردند.
آن دو رفیقی که تا دیروز در دانشگاه کنار همدیگر می نشستند و با
همدیگر مشکلی نداشتند، بخاطر قانون شکنی عده ای روبروی هم ایستادند و به هم
سنگ پرتاپ کردند. آن گرگ هایی که سالها در جمهوری اسلامی مخفی شده بودند و
منتظر یک فرصت برای حضور در خیابان بودند با فراهم شدن فرصت بیرون آمدند و
هزینه درست کردند... آن رئیس جمهور مغرور و مستکبری که مبهوت قدرت مردم
سالاری جمهوری اسلامی بود با دیدن قانون شکنی کاندید های شکست خورده از
دموکراسی گفت و جمهوری اسلامی را تهدید کرد !
فتنه ۸۸ یک سوءتفاهم نبود؛ یک نزاع حزبی هم
نبود، یک قانون شکنی ساده نیز نبود. فتنه ۸۸ حاصل ده سال برنامه ریزی خارجی
و زیاده خواهی و قانون شکنی خواص نافهم بود، که دامنه تهدیدات آن همه کشور
را هدف گرفته بود... رهبر انقلاب طبق محاسبات آنان باید اینقدر مورد فشار
قرار می گرفت که دستور به ابطال انتخابات بدهد و بعد از آن دروازه های
امنیت کشور گشوده می شد و بعد دیگر جمهوری اسلامی رسما وجود نخواهد داشت.
شکستن ساز و کار انتخابات قدم مهمی بود...
چگونه می شود فراموش کرد رفتارهای غیرقانونی و گستاخانه ای را که
تحملشان فقط در قواره صبر جمهوری اسلامی بود؟ چگونه می شود سرپیچی های
واضحی را فراموش کرد که عامل ریخته شدن خون های بسیاری از بی گناهان بر کف
خیابان شد؟ می شود ندید که با آبروی ایران چگونه در رسانه های غربی بازی
شد؟
حال که ایران فتنه واکسن گونه ۸۸ را پشت سر
گذاشته است، می شود به این فکر کرد که خب با گذشت چندین سال ازین موضوع چرا
برخی از مجرمین سال ۸۸ هنوز حاضر نمی شوند که بگویند چه کردند و در
خوشبینانه ترین و با گذشت ترین حالت برخورد جمهوری اسلامی، عذرخواهی
نکردند؟
سه حالت را می شود پیش بینی کرد :
یک : اینکه واقعا فکر
میکنند مسیری که پیش گرفته اند مسیر درستی بوده است و واقعا حق با آنهاست !
که بلاهتی بی نظیر را می شود اینجا شاهد بود! یعنی در چنین جهل مرکبی گیر
کرده اند؟!
دو: شدت دشمنی شان با
جمهوری اسلامی اصلا اجازه نمی دهد تا حقیقت را بگویند، چیزی شبیه ماجرا های
صدر اسلام و عدم بازگو کردن واقعیت ها ... در این صورت ما آنهایی را که
سران فتنه می دانیم از دشمن ترین ها به جمهوری اسلامی اند.
سه : خودبینی مفرط شان نمی گذارد تا مسیر غلط
را بازگردند... غرور بیجایی که به آنها القا می کند حتی اگر اشتباه هم رفته
باشند نباید عذرخواهی کنند ...
حال که سالهای معدودی از
آن ماجراهای تلخ - اما عبرت آموز - می گذرد هنوز تهدید ها چون کرکس های
گرسنه دور جمهوری اسلامی می گردند و منتظرند که قانون شکنی و فتنه ای
ببینند و بر سر جنازه آن بنشینند و مزاحمت ایجاد کنند. این یعنی نقش آنهایی
که از بزرگان نظام هستند حساس است. فراموش نمی کنیم که سال ۸۸ یک سال ویژه
در تاریخ انقلاب است که امکان تکرار آن زیاد است ... و مطمئنا آن وقایع
نیز سوءتفاهم نخواهد بود!
سخنان امام جمعه بیست و نه خرداد تهران و امام
بیست و پنج سال جامعه ایران را یکبار دیگر بخوانیم ... :
در انتخابات سال ۸۸، آن کسانی که فکر میکردند در انتخابات تقلب شده، چرا برای مواجهه‌ی با تقلب، اردوکشی خیابانی کردند؟ چرا این را جواب نمیدهند؟ صد بار ما سؤال کردیم؛ نه در مجامع عمومی، نخیر، به شکلی که قابل جواب دادن بوده؛ اما جواب ندارند. خب، چرا عذرخواهی نمیکنند؟ در جلسات خصوصی میگویند ما اعتراف میکنیم که تقلب اتفاق نیفتاده بود. خب، اگر تقلب اتفاق نیفتاده بود، چرا کشور را دچار این ضایعات کردید؟ چرا برای کشور هزینه درست کردید؟ اگر خدای متعال به این ملت کمک نمیکرد، گروههای مردم به جان هم می‌افتادند، میدانید چه اتفاقی می‌افتاد؟ می‌بینید امروز در کشورهای منطقه، آنجاهائی که گروههای مردم مقابل هم قرار میگیرند، چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ کشور را لب یک چنین پرتگاهی بردند.
